[Σ.σ.: Σε τέσσερις συνέχειες από σήμερα, και στις 29 Μαΐου ολόκληρο]
Ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος-Δραγάτσης (προσθήκη του ονόματος της μητέρας του Ελένης η οποία ήταν Σέρβα κόρη του ηγεμόνος της Σερβίας Κωνσταντίνου Ντεγιάνοβιτς), 1405-1453, είναι το 8ο παιδί του Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν ήλπιζε, ή δεν περνούσε ποτέ από το μυαλό του, πως κάποτε, μια μέρα, θα γίνονταν ή θα στέφονταν βασιλιάς-αυτοκράτορας στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία! Και μάλιστα ο τελευταίος!
Ως στερνοπαίδι αγαπούσε πολύ τη μητέρα του, και ως έφηβος νέος, δεν είχε και πολύ σχέση με τα “βασιλικά”, τον συνέπαιρναν κυρίως οι ζωικές απολαύσεις-διασκεδάσεις, αθλητικές οργανώσεις στις οποίες είχε και αρκετά καλές επιδόσεις. Ούτε τον ένοιαζε πολύ-πολύ και η έγγαμη ζωή, αφού ως ωραίος σε όλα, αθλητικός αδύνατος, όμορφος με ωραίο παράστημα και χαρακτήρα, είχε πάντα τριγύρω του, όσες ωραίες γυναίκες καλλονές ήθελε.
Τα σοβαρά για τον Κωνσταντίνο άρχισαν μετά τα 40 του χρόνια, την γνωριμία του με τον φιλόσοφο Γεώργιο Πλήθων (Γεμιστό), γόνο εύπορης κωνσταντινουπολίτικης οικογενείας, τον τελευταίο ίσως, λάτρη του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού, με τον οποίο περνούσε ώρες ατέλειωτες τα βράδια στον παλάτι του στον Μυστρά (είναι λάθος να γράφεται με "γιώτα" το "Μυ" ο Μυστράς), στον μεγάλο εξώστη που βλέπει προς τον απέραντο ελαιώνα της Σπάρτης. Ο Πλήθων ήταν αυτός που τον εμύησε στην βαθειά αρχαία ελληνική σκέψη του Πλάτωνα και την φιλοσοφία. Ήταν και πάλι αυτός, ο Γεώργιος Πλήθων, που τον απέτρεπε κατά κάποιον τρόπο να ασχοληθεί με “τα της αυτοκρατορίας”, προς τα οποία ο Κωνσταντίνος έτσι κι αλλιώς δεν έτρεφε και μεγάλη συμπάθεια από γεννησιμιού του.
Έλα όμως, που, “άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε, θεός κελεύει”!
Και ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος, στις 6 Ιανουαρίου του 1449 ως Δεσπότης του Μυστρά (Μυζηθρά), στέφεται στην Αγιά Σοφιά του Μυστρά (σ.σ.: και όχι στην Μητρόπολη που λένε οι ξεναγοί του αρχαιολογικού χώρου, λάθος), αυτοκράτορας, περπατώντας μάλιστα πεζός και ντυμένος στα λευκά, το λίγο ανηφορικό δρομάκι πάνω από το Παλάτι, αφού και κατά παράδοση, έπρεπε οπωσδήποτε να στεφθεί σε εκκλησία ονόματι “Αγιά Σοφιά”, μια και είναι ο μοναδικός αυτοκράτωρ του Βυζαντίου που στέφθηκε εκτός Κωνσταντινουπόλεως, και εκτός της μεγαλοπρεπούς εκεί εκκλησίας της Αγίας Σοφίας. Η οποία σήμερα έγινε κοπρώνας από την βρωμο-φάρα των τούρκων, χωρίς κανείς βαρύγδουπος οργανισμός από αυτούς τους παγκοσμίους αχρείους, να νοιάζεται και πολύ. Ο Κωνσταντίνος πήγε αυτοκράτορας στην Κωνσταντινούπολη, δεν στέφθηκε εκεί.
Εν τω μεταξύ πριν, έχει κάνει δύο γάμους, έναν ασήμαντο και ολίγον “προικοθηρικό” την 1η Ιουλίου του 1428 με την κόρη του Καρόλου Τόκου Δεσπότη της Ηπείρου, Μανταλένα, (ένωσαν τα Δεσποτάτα τους), η οποία όμως πέθανε γρήγορα χωρίς να του αφήσει απόγονο, και έναν τον Αύγουστο του 1441 με την πανέμορφη Κατερίνα Γατελούζου, κόρη του Ντορίνο Γατελούζου αυθέντη της Λέσβου -την οποία “με τα τέλια στην ποδιά” που λέει και το δημοτικό μας τραγούδι άφησε στον πατέρα της και έφυγε λόγω δεσποτικών υποχρεώσεων στην Πελοπόννησο- και η οποία επίσης, στην πολιορκία της Λήμνου αρρώστησε και πέθανε έγκυος, θάφθηκε εκεί στο κάστρο της Μύρινας.
Ένα άλλο προξενιό του Κωνσταντίνου με την Μάρα Μπράνκοβιτς, θετή μητέρα του Μεμέτη Β΄ και γυναίκα του Οσμάν Β΄ που χήρεψε (ο Οσμάν Β΄ έσκασε από το πολύ φαΐ στην Αδριανούπολη, και οι Σέρβοι ως “συγγενείς” τάχθηκαν, πολέμησαν στο πλευρό του Μεχμέτ Β΄ εναντίον της Πόλης), απετράπη από τον Φραντζή, πρώτον, γιατί ήταν συγγένισσά του -από την μάνα του- και δεύτερον, γιατί ήταν στείρα και μεγάλη, δεν θα του έδινε απογόνους, επιπλέον δε, και “μαγαρισμένη” μουσουλμάνα από τον Οσμάν Β΄.
Αυτή είναι η “χριστιανή” Μαρία (Μάρα), που “κυκλοφορεί” ευρέως στους χριστιανικούς κύκλους ως μάνα του Μεμέτη Β΄ Πορθητή, η οποία όμως δεν είναι μάνα αλλά μητριά, παραμάνα - ο Μεμέτης είναι μπάσταρδος και δεν ξέρει ποια είναι η μάνα του, καμιά μάλλον ασήμαντη παλλακίδα του πατέρα του - και κατά πάσα πιθανότητα, ουδόλως χριστιανή!
Το ίδιο θα αποτύχει και ένα άλλο προξενιό του Φραντζή με κάποια Πόντια Τραπεζούντια πριγγίπισσα των Κομνηνών στην αποσχισμένη της Βυζαντινής “Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας”, την οποία ο Μεμέτης οχτώ χρόνια μετά την Άλωση διέλυσε εντελώς, και συνέλαβε, αλυσόδεσε τον “αυτοκράτορά” της. (Σ.σ.: Θεία δίκη για την απόσχιση από την Βασιλεύουσα).
Λάφυρα της λεηλασίας αυτής είναι τα 4 επιβλητικά άλογα, χάλκινα αγάλματα σήμερα, που κοσμούν πάνω την είσοδο της εκκλησιάς του Αγ. Μάρκου στην κεντρική πλατεία της Βενετίας.
Συνεχίζεται
