ΑΠ' ΤΗΝ "ΑΝΑΤΟΛΉ" ΣΤΗ "ΔΎΣΗ", ΜΌΝΟΝ ΟΚΤΏ ΗΜΈΡΕΣ!
[Σ.σ.: Σε τέσσερις συνέχειες από σήμερα, και στις 29 Μαΐου ολόκληρο]
Μετά το Ραβινέ, το Σκρα, την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού από την αιμοβόρα και αγριάνθρωπη, ανθρωποφάγα τουρκιά, τον παγανιστή-χριστιανό... μέγα Κωνσταντίνο, οδεύουμε προς την αποφράδα ημέρα του μηνός Μαΐου “29”, μέρα σημαδιακή για όλη την οικουμένη, αφού την ημερομηνία αυτή αλώνεται η Πόλη το 1453, η Κωνσταντινούπολις, η Πόλη των Πόλεων, η Πόλη του φωτός προς πάσα κατεύθυνση, από τους βαρβάρους Μογγόλους ασιάτες, τους Οθωμανούς Σελτζούκους.
Η Κωνσταντινούπολις, βασιλεύουσα πόλη του Βυζαντίου, της “Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Ρωμιός, επάρθεν η Ρωμανία)”, με τελευταίο Αυτοκράτορα τον μαρτυρικό Έλληνα Κωνσταντίνο ΙΑ΄ Παλαιολόγο.
Μήνας γιορτών λοιπόν, και επετείων, για την ύπαρξη και συνέχεια της Ρωμιοσύνης ο Μάιος, όσο κανένας άλλος μήνας του έτους, ν΄ αρχίσουμε με τους συγγραφείς που ασχολήθηκαν με την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, και αυτοί είναι όλοι Έλληνες, πλην ενός που είναι Ενετός. Ενετοκρατία, γαρ. Το “ξήλωμα” της Πόλις άρχισε από αυτούς. Τους Ενετούς. Τους πειρατές του Αιγαίου, των νήσων.
Κατά σειράν κύρους, και σωστή παράθεση των ιστορικών γεγονότων, είναι ο Γεώργιος Σφραντζής ή Φραντζής, ο Δούκας και ο Κριτόβουλος ο Ίμβριος -ο οποίος Κριτόβουλος όμως, βρίσκεται “Γραμματικός” στην ακολουθία του Μέμετη Β΄ πορθητή. Και είναι αυτός που καταγράφει λεπτομερώς τα τεκταινόμενα στο Οθωμανικό στρατόπεδο, αφού ξέρουμε πως όλοι οι Οθωμανοί, αξιωματικοί και οπλίτες, ο ίδιος ο Μωάμεθ είναι εντελώς αγροίκοι (όπως και σήμερα, γιουρούκοι), αμόρφωτοι, αστοιχείωτοι, γι΄ αυτό και το έργο του Κριτοβούλου, αν και μεγάλο, είναι ένα εμετικό λιβάνισμα κατά κάποιο τρόπο προς τον Μεμέτη και αφέντη του, με όχι και μεγάλη αξιοπιστία στην παράθεση των γεγονότων από ελληνικής πλευράς.
Για τουρκοϊστορικός όμως, ο Κριτόβουλος, είναι πάρα πολύ καλός. Αυτός ο “Έλληνας” από την Ίμβρο.
Για τον Δούκα, ο οποίος στην Λέσβο ως πρεσβευτής των Γατελούζων είναι σύγχρονος και αυτός ιστορικός της Αλώσεως, δεν ξέρουμε πολλά πράγματα, η “Ιστορία” του όμως είναι πολύ αξιόπιστη, ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης τέταρτος στη σειρά των ιστορικών της Αλώσεως, είναι και αυτός σύγχρονος των γεγονότων (1430 – 1490), είναι Έλληνας “και μέλος της ομώνυμης αρχοντικής οικογενείας των Αθηνών, η οποία ανέδειξε αρκετούς μορφωμένους και λογίους τον 15ο αιώνα”, κατά πως λέει και το λιτό σχετικά, βιογραφικό του σημείωμα.
Ο Νικολό Μπάρμπαρο, ο μόνος μη Έλλην που μας ιστορεί τα γεγονότα της Πτώσεως της Πόλεως επίσης, είναι Ενετός γιατρός μέσα στην Κωνσταντινούπολη σε όλη την πολιορκία της, και εστιάζει κυρίως στις τελευταίες μέρες του χαμού, και στον δραματικό ξεριζωμό των κατοίκων προς όλα τα δυτικά βόρεια και νότια σημεία της Ευρώπης, που άρχισε και σε κατάσταση πανικού, αμέσως μετά την είσοδο των εκπορθητών Σελτζούκων.
Λέω “Σελτζούκων” γιατί δεν υπάρχουν ακόμα οι τούρκοι, η “Δυναστεία των Σελτζούκων” είναι μία μουσουλμανική σουνιτική δυναστεία από μογγολικές ασιατικές φυλές, εκπερσισμένη όμως, η οποία υιοθετεί τον περσικό τρόπο ζωής ακόμα και την γλώσσα, αρχής γενομένης από τον 11ο-12ο αιώνα, έως και την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.
Ούτε οι Οθωμανοί υπάρχουν, ο ορισμός αυτός θα καθιερωθεί αργότερα και μετά την Πτώση, “Οθωμανός” είναι ιστορικός εξελληνισμός του ονόματος του Οθμάν Α΄ (Οθμάν και Οθμανλίδες), Οσμάν Α΄, δηλαδή -το οποίο εξελίσσεται σε “Οθωμανός”- και είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω από τον Οσμάν Α΄, οι αυλικοί του δηλαδή, όσο μπορεί να θεωρηθεί “αυλή” ένα τσαντίρι, ο οποίος θα μας δώσει τον Μωάμεθ Α΄ και αυτός τον Οσμάν Β΄. Από αυτόν στον Μωάμεθ Β΄ (τον Πορθητή), όλα αυτά σε διάστημα από το 1250 μέχρι το 1453, ίσως και λιγότερο από δύο αιώνες.
Ο Γεώργιος Σφραντζής ή Φραντζής λοιπόν, με το “Χρονικό” του, είναι ο πιο αξιόπιστος από όλους τους συγγραφείς, και αυτό γιατί, τόσο στα γεγονότα που ζει στιγμή προς στιγμή δίπλα στον “Βασιλέα του”, όσο και στο 3τομο έργο του γενικώς, στο οποίο πέρα από τα τέσσερα τελευταία χρόνια της Βασιλεύουσας, είναι και μια Ελληνική εγκυκλοπαίδεια της δυναστείας των Παλαιολόγων -και παλιότερη- χωρίς να εξαιρεί την ιστορική πορεία των “Σελτζούκων-Οθωμανών”, των οποίων επίσης είναι ο πρώτος ιστορικός με τον Κριτόβουλο που είπαμε παραπάνω πλάι στον Μεμέτη -λιβανιστής όμως ο Κριτόβουλος, απολαμβάνοντας και όλα τα προνόμια που του χορηγεί ο “Αμυράς” και αφέντης του. Αμυράς ίσον Μωάμεθ.
Ο Γεώργιος Φραντζής την περίοδο της βασιλείας του Κωνσταντίνου ΙΑ΄, κατέχει το αξίωμα του “Πρωτοβεστιαρίου”, Αρχιθαλαμηπόλου στην αρχή, που στο χέρι του όμως γίνεται και διαπραγματευτής-πρεσβευτής με ξένα κράτη.
Ο Φραντζής στον Κωνσταντίνο, είναι αυτό που θα λέγαμε σήμερα “υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ”! Με ακόμα μεγαλύτερες αρμοδιότητες και πιο πολύπλοκες, όταν αναλαμβάνει να βρει ακόμα και νύφη για τον “Αυτοκράτορα”, ο οποίος είναι και εξέχων, εκ πεποιθήσεως, εργένης.
Ο Φραντζής λοιπόν, είναι αυτός που γνωρίζει τα πολύ βαθειά-έσω του παλατιού, καθώς και όλα τα μυστικά του Κωνσταντίνου, γι' αυτό και μας τα παραθέτει με μεγάλη ακρίβεια στο έργο του και ημερομηνίες...
Συνεχίζεται.
