ΜΌΝΟΝ ΟΚΤΏ ΗΜΈΡΕΣ!
" Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι,οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ·
κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν
καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν ".
ούτε δικό μου δικαίωμα είναι, ούτε κανενός άλλου που κατοικεί σ' αυτήν.
Έχουμε αποφασίσει οικειοθελώς να πεθάνουμε
και δεν λογαριάζουμε καθόλου, αν χάσουμε την ζωή μας".
Μετά το Ραβινέ, το Σκρα, την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού από την αιμοβόρα και αγριάνθρωπη, ανθρωποφάγα τουρκιά, τον παγανιστή-χριστιανό... μέγα Κωνσταντίνο, οδεύουμε προς την αποφράδα ημέρα του μηνός Μαΐου “29”, μέρα σημαδιακή για όλη την οικουμένη, αφού την ημερομηνία αυτή αλώνεται η Πόλη το 1453, η Κωνσταντινούπολις, η Πόλη των Πόλεων, η Πόλη του φωτός προς πάσα κατεύθυνση, από τους βαρβάρους Μογγόλους ασιάτες, τους Οθωμανούς Σελτζούκους.
Η Κωνσταντινούπολις, βασιλεύουσα πόλη του Βυζαντίου, της “Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Ρωμιός, επάρθεν η Ρωμανία)”, με τελευταίο Αυτοκράτορα τον μαρτυρικό Έλληνα Κωνσταντίνο ΙΑ΄ Παλαιολόγο.
Μήνας
γιορτών λοιπόν, και επετείων, για την
ύπαρξη και συνέχεια της Ρωμιοσύνης ο
Μάιος, όσο κανένας άλλος μήνας του έτους,
ν΄ αρχίσουμε με τους συγγραφείς που
ασχολήθηκαν με την Άλωση της
Κωνσταντινουπόλεως, και αυτοί είναι
όλοι Έλληνες, πλην ενός που είναι Ενετός.
Ενετοκρατία, γαρ. Το “ξήλωμα” της Πόλις
άρχισε από αυτούς. Τους Ενετούς. Τους
πειρατές του Αιγαίου, των νήσων.
Κατά
σειράν κύρους, και σωστή παράθεση των
ιστορικών γεγονότων, είναι ο Γεώργιος
Σφραντζής ή Φραντζής, ο Δούκας και ο
Κριτόβουλος ο Ίμβριος -ο οποίος Κριτόβουλος
όμως, βρίσκεται “Γραμματικός” στην
ακολουθία του Μέμετη Β΄ πορθητή. Και
είναι αυτός που καταγράφει λεπτομερώς
τα τεκταινόμενα στο Οθωμανικό στρατόπεδο,
αφού ξέρουμε πως όλοι οι Οθωμανοί,
αξιωματικοί και οπλίτες, ο ίδιος ο Μωάμεθ
είναι εντελώς αγροίκοι (όπως και σήμερα,
γιουρούκοι), αμόρφωτοι, αστοιχείωτοι,
γι΄ αυτό και το έργο του Κριτοβούλου,
αν και μεγάλο, είναι ένα εμετικό λιβάνισμα
κατά κάποιο τρόπο προς τον Μεμέτη και
αφέντη του, με όχι και μεγάλη αξιοπιστία
στην παράθεση των γεγονότων από ελληνικής
πλευράς.
Για τουρκοϊστορικός όμως, ο
Κριτόβουλος, είναι πάρα πολύ καλός.
Αυτός ο “Έλληνας” από την Ίμβρο.
Για
τον Δούκα, ο οποίος στην Λέσβο ως
πρεσβευτής των Γατελούζων είναι σύγχρονος
και αυτός ιστορικός της Αλώσεως, δεν
ξέρουμε πολλά πράγματα, η “Ιστορία”
του όμως είναι πολύ αξιόπιστη, ο Λαόνικος
Χαλκοκονδύλης τέταρτος στη σειρά των
ιστορικών της Αλώσεως, είναι και αυτός
σύγχρονος των γεγονότων (1430 – 1490), είναι
Έλληνας “και μέλος της ομώνυμης
αρχοντικής οικογενείας των Αθηνών, η
οποία ανέδειξε αρκετούς μορφωμένους
και λογίους τον 15ο αιώνα”, κατά πως
λέει και το λιτό σχετικά, βιογραφικό
του σημείωμα.
Ο Νικολό
Μπάρμπαρο, ο μόνος μη Έλλην που μας
ιστορεί τα γεγονότα της Πτώσεως της
Πόλεως επίσης, είναι Ενετός γιατρός
μέσα στην Κωνσταντινούπολη σε όλη την
πολιορκία της, και εστιάζει κυρίως στις
τελευταίες μέρες του χαμού, και στον
δραματικό ξεριζωμό των κατοίκων προς
όλα τα δυτικά βόρεια και νότια σημεία
της Ευρώπης, που άρχισε και σε κατάσταση
πανικού, αμέσως μετά την είσοδο των
εκπορθητών Σελτζούκων.
Λέω “Σελτζούκων”
γιατί δεν υπάρχουν ακόμα οι τούρκοι, η
“Δυναστεία των Σελτζούκων” είναι μία
μουσουλμανική σουνιτική δυναστεία από
μογγολικές ασιατικές φυλές, εκπερσισμένη
όμως, η οποία υιοθετεί τον περσικό τρόπο
ζωής ακόμα και την γλώσσα, αρχής γενομένης
από τον 11ο-12ο αιώνα, έως και την Άλωση
της Κωνσταντινουπόλεως.
Ούτε
οι Οθωμανοί υπάρχουν, ο ορισμός αυτός
θα καθιερωθεί αργότερα και μετά την
Πτώση, “Οθωμανός” είναι ιστορικός
εξελληνισμός του ονόματος του Οθμάν Α΄
(Οθμάν και Οθμανλίδες), Οσμάν Α΄, δηλαδή
-το οποίο εξελίσσεται σε “Οθωμανός”-
και είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται
γύρω από τον Οσμάν Α΄, οι αυλικοί του
δηλαδή, όσο μπορεί να θεωρηθεί “αυλή”
ένα τσαντίρι, ο οποίος θα μας δώσει τον
Μωάμεθ Α΄ και αυτός τον Οσμάν Β΄. Από
αυτόν στον Μωάμεθ Β΄ (τον Πορθητή), όλα
αυτά σε διάστημα από το 1250 μέχρι το 1453,
ίσως και λιγότερο από δύο αιώνες.
Ο Γεώργιος Σφραντζής
ή Φραντζής λοιπόν, με το “Χρονικό” του,
είναι ο πιο αξιόπιστος από όλους τους
συγγραφείς, και αυτό γιατί, τόσο στα
γεγονότα που ζει στιγμή προς στιγμή
δίπλα στον “Βασιλέα του”, όσο και στο
3τομο έργο του γενικώς, στο οποίο πέρα
από τα τέσσερα τελευταία χρόνια της
Βασιλεύουσας, είναι και μια Ελληνική
εγκυκλοπαίδεια της δυναστείας των
Παλαιολόγων -και παλιότερη- χωρίς να
εξαιρεί την ιστορική πορεία των
“Σελτζούκων-Οθωμανών”, των οποίων
επίσης είναι ο πρώτος ιστορικός, με τον
Κριτόβουλο που είπαμε παραπάνω πλάι
στον Μεμέτη -λιβανιστής όμως ο Κριτόβουλος,
απολαμβάνοντας και όλα τα προνόμια που
του χορηγεί ο “Αμυράς” και αφέντης
του. Αμυράς ίσον Μωάμεθ.
Ο
Γεώργιος Φραντζής την περίοδο
της βασιλείας του Κωνσταντίνου ΙΑ΄,
κατέχει το αξίωμα του “Πρωτοβεστιαρίου”,
Αρχιθαλαμηπόλου στην αρχή,
που στο χέρι του όμως γίνεται και
διαπραγματευτής-πρεσβευτής με ξένα
κράτη.
Ο Φραντζής στον Κωνσταντίνο,
είναι αυτό που θα λέγαμε σήμερα “υπουργός
παρά τω πρωθυπουργώ”! Με ακόμα
μεγαλύτερες αρμοδιότητες και πιο
πολύπλοκες, όταν αναλαμβάνει να βρει
ακόμα και νύφη για τον “Αυτοκράτορα”,
ο οποίος είναι και εξέχων, εκ πεποιθήσεως,
εργένης.
Ο Φραντζής λοιπόν, είναι
αυτός που γνωρίζει τα πολύ βαθειά-έσω
του παλατιού, καθώς και όλα τα μυστικά
του Κωνσταντίνου, γι' αυτό και μας τα
παραθέτει με μεγάλη ακρίβεια στο έργο
του και ημερομηνίες...
Ο Κωνσταντίνος
ΙΑ΄ Παλαιολόγος-Δραγάτσης
(προσθήκη του ονόματος της μητέρας του
Ελένης η οποία ήταν Σέρβα
κόρη του ηγεμόνος της Σερβίας Κωνσταντίνου
Ντεγιάνοβιτς), 1405-1453, είναι
το 8ο παιδί του
Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου
το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν ήλπιζε,
ή δεν περνούσε ποτέ από το μυαλό του,
πως κάποτε, μια μέρα, θα γίνονταν ή θα
στέφονταν βασιλιάς-αυτοκράτορας στη
Βυζαντινή Αυτοκρατορία! Και μάλιστα ο
τελευταίος!
Ως
στερνοπαίδι αγαπούσε πολύ τη μητέρα
του, και ως έφηβος νέος, δεν είχε και
πολύ σχέση με τα “βασιλικά”, τον
συνέπαιρναν κυρίως οι ζωικές
απολαύσεις-διασκεδάσεις, αθλητικές
οργανώσεις στις οποίες είχε και αρκετά
καλές επιδόσεις. Ούτε τον
ένοιαζε πολύ-πολύ και η έγγαμη ζωή, αφού
ως ωραίος σε όλα, αθλητικός αδύνατος,
όμορφος με ωραίο παράστημα και χαρακτήρα,
είχε πάντα τριγύρω του, όσες
ωραίες γυναίκες καλλονές ήθελε.
Τα σοβαρά για τον
Κωνσταντίνο άρχισαν μετά τα 40 του
χρόνια, την γνωριμία του με
τον φιλόσοφο Γεώργιο Πλήθων (Γεμιστό),
γόνο εύπορης κωνσταντινουπολίτικης
οικογενείας, τον τελευταίο ίσως, λάτρη
του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος και
πολιτισμού, με τον οποίο περνούσε ώρες
ατέλειωτες τα βράδια στον παλάτι του
στον Μυστρά (είναι λάθος να γράφεται με
"γιώτα" το "Μυ" ο Μυστράς), στον
μεγάλο εξώστη που βλέπει προς τον
απέραντο ελαιώνα της Σπάρτης. Ο Πλήθων
ήταν αυτός που τον εμύησε στην βαθειά
αρχαία ελληνική σκέψη του Πλάτωνα και
την φιλοσοφία.
Ήταν και πάλι αυτός, ο
Γεώργιος Πλήθων, που τον απέτρεπε κατά
κάποιον τρόπο να ασχοληθεί με “τα της
αυτοκρατορίας”, προς τα οποία ο
Κωνσταντίνος έτσι κι αλλιώς δεν έτρεφε
και μεγάλη συμπάθεια από γεννησιμιού
του.
Έλα όμως, που, “άλλαι
μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε, θεός
κελεύει”!
Και ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄
Παλαιολόγος, στις 6 Ιανουαρίου
του 1449 ως Δεσπότης του Μυστρά (Μυζηθρά),
στέφεται στην Αγιά Σοφιά του
Μυστρά (σ.σ.: και όχι στην Μητρόπολη
που λένε οι ξεναγοί του αρχαιολογικού
χώρου, λάθος), αυτοκράτορας,
περπατώντας μάλιστα πεζός και ντυμένος
στα λευκά, το λίγο ανηφορικό δρομάκι
πάνω από το Παλάτι, αφού και κατά παράδοση,
έπρεπε οπωσδήποτε να στεφθεί σε εκκλησία
ονόματι “Αγιά Σοφιά”, μια και είναι ο
μοναδικός αυτοκράτωρ του Βυζαντίου που
στέφθηκε εκτός Κωνσταντινουπόλεως, και
εκτός της μεγαλοπρεπούς εκεί εκκλησίας
της Αγίας Σοφίας. Η οποία σήμερα
έγινε κοπρώνας από την βρωμο-φάρα των
τούρκων, χωρίς κανείς βαρύγδουπος
οργανισμός από αυτούς τους παγκοσμίους
αχρείους, να νοιάζεται και πολύ. Ο
Κωνσταντίνος πήγε αυτοκράτορας στην
Κωνσταντινούπολη, δεν στέφθηκε εκεί.
Εν
τω μεταξύ πριν, έχει κάνει δύο γάμους,
έναν ασήμαντο και ολίγον
“προικοθηρικό” την 1η Ιουλίου του 1428
με την κόρη του Καρόλου Τόκου Δεσπότη
της Ηπείρου, Μανταλένα, (ένωσαν
τα Δεσποτάτα τους), η οποία όμως πέθανε
γρήγορα χωρίς να του αφήσει απόγονο,
και έναν τον Αύγουστο του 1441
με την πανέμορφη Κατερίνα Γατελούζου,
κόρη του Ντορίνο Γατελούζου αυθέντη
της Λέσβου -την οποία “με
τα τέλια στην ποδιά” που λέει
και το δημοτικό μας τραγούδι άφησε στον
πατέρα της και έφυγε λόγω δεσποτικών
υποχρεώσεων στην Πελοπόννησο- και η
οποία επίσης, στην πολιορκία
της Λήμνου αρρώστησε και πέθανε έγκυος,
θάφθηκε εκεί στο κάστρο της Μύρινας.
Ένα άλλο προξενιό
του Κωνσταντίνου με την Μάρα
Μπράνκοβιτς, θετή μητέρα του Μεμέτη Β΄
και γυναίκα του Οσμάν Β΄
που χήρεψε (ο Οσμάν Β΄ έσκασε από το πολύ
φαΐ στην Αδριανούπολη, και
οι Σέρβοι ως “συγγενείς” τάχθηκαν,
πολέμησαν στο πλευρό του Μεχμέτ Β΄
εναντίον της Πόλης), απετράπη
από τον Φραντζή, πρώτον, γιατί ήταν
συγγένισσά του -από την μάνα του- και
δεύτερον, γιατί
ήταν στείρα και μεγάλη, δεν θα του έδινε
απογόνους, επιπλέον δε, και “μαγαρισμένη”
μουσουλμάνα από τον Οσμάν Β΄.
Αυτή
είναι η “χριστιανή” Μαρία (Μάρα), που
“κυκλοφορεί” ευρέως στους χριστιανικούς
κύκλους ως μάνα του Μεμέτη Β΄ Πορθητή,
η οποία όμως δεν είναι μάνα αλλά μητριά,
παραμάνα - ο Μεμέτης είναι μπάσταρδος
και δεν ξέρει ποια είναι η μάνα του,
καμιά μάλλον ασήμαντη παλλακίδα του
πατέρα του - και κατά πάσα πιθανότητα,
ουδόλως χριστιανή!
Το ίδιο θα
αποτύχει και ένα άλλο προξενιό του
Φραντζή με κάποια Πόντια
Τραπεζούντια πριγγίπισσα των Κομνηνών
στην αποσχισμένη της Βυζαντινής
“Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας”,
την οποία ο Μεμέτης οχτώ χρόνια μετά
την Άλωση διέλυσε εντελώς, και
συνέλαβε, αλυσόδεσε τον “αυτοκράτορά”
της. (Σ.σ.: Θεία δίκη για την απόσχιση
από την Βασιλεύουσα).
Να πούμε εδώ πως η
Πόλη κατελήφθη και το 1204, 250 χρόνια πριν
δηλαδή, από τα δυτικά καθάρματα των
δυτικοευρωπαίων Σταυροφόρων (Σ.σ.:
Η διαφορετική από την Εβραϊκή (σχίσμα)
χριστιανική μασονία της οποίας πάτρωνες
είναι τα καθάρματα των Εγγλέζων ακόμα
και στις μέρες μας), οι οποίοι και την
λεηλάτησαν άγρια!
Λάφυρα της
λεηλασίας αυτής είναι τα 4 επιβλητικά
άλογα, χάλκινα αγάλματα σήμερα, που
κοσμούν πάνω την είσοδο της εκκλησιάς
του Αγ. Μάρκου στην κεντρική πλατεία
της Βενετίας.
Όταν ο
Κωνσταντίνος πήγε το 1449 στην
Πόλη, η Πόλη μαστίζονταν από την
έριδα των “Ενωτικών” και των “Ανθενωτικών”
με την Παπική Εκκλησία της Βενετίας.
Ο
ίδιος ο Κωνσταντίνος ήταν ελαφρώς
ενωτικός χωρίς να το δείχνει, των
ανθενωτικών ηγούνταν ένας βρωμο-καλόγερος
ονόματι Γεώργιος
Σχολάριος, ή και “άτριχο
πατσί” που τον κατονομάζει ο Φραντζής,
ο οποίος με πύρινους λόγους καλούσε τον
λαό της Κωνσταντινουπόλεως να μην
αντισταθεί στους τούρκους (ότι κάνει ο
Σύριζα στον καιρό μας), παρά αν πέσει η
Πόλη, να συγκεντρωθούν όλοι στην Αγιά
Σοφιά, “Θα
μας σώσει η Παναγία”!..
Αηδίες που επικαλούνται ακόμα οι
τραγογένηδες στο αφελές κοινό... “Κάλιο
να δούμε τουρκικό φέσι στην Πόλη, παρά
την Παπική Τιάρα!”.
Αυτόν τον “άχρηστο
παπά” όπως αποκαλούσε και ο
Κωνσταντίνος τον Σχολάριο, το“άτριχο
πατσί”, εκλιπαρούσε χρόνια πριν να
λιώσουν κάποια κειμήλια σε χρυσό από
τα μοναστήρια και να αγοράσουν μ' αυτόν
τους καταλλήλους εξοπλισμούς για την
Πόλη, να επισκευαστούν τα ερειπωμένα
Τείχη της, ο βρωμο-Σχολάριος όμως
του αρνούνταν πεισματικά γιατί ήταν
κρυφο-ενωτικός, αλλά και γιατί θα τους
έσωζε όπως καλούσε τον κόσμο να κάνει
στην Αγιά Σοφιά, η Παναγία και ο Χριστός!
Τελικά, ο κόσμος, “το απολωλόν
ποίμνιον” υπάκουσε στον
βρωμο-καλόγερο Σχολάριο, πήγε στην
εκκλησιά, στην Αγιά Σοφιά, μόλις έπεσε
η Κωνσταντινούπολη, με τη διαφορά όμως
ό,τι τα κουφάρια
τους μέσα στον ναό, έφτασαν και ξεπέρασαν
το ύψος της βάσεως των τρούλων!
Άλλος συνάρχοντας
στην Πόλη ήταν ο
Μέγας Δούκας και ζάμπλουτος Λουκάς
Νοταράς, τον οποίο επίσης,
εκλιπαρούσε ο Κωνσταντίνος να διαθέσει
κάποιο μικρό ποσόν από τα πλούτη του,
να αγοραστεί ο πολεμικός εξοπλισμός
που δεν υπήρχε, όπως κανόνια και άλλα,
για την υπεράσπιση της Βασιλεύουσας,
αλλά ο Νοταράς αρνήθηκε -και αυτός- την
βοήθεια στον αυτοκράτορά του, με το
αιτιολογικό πως οι Σελτζούκοι εισβάλλοντας,
δεν θα πείραζαν, ούτε αυτόν, ούτε την
Πόλη!
Τελικά,
ο Νοταράς εισέπραξε αυτό που του άξιζε
μετά την Πτώση, όταν τον κάλεσε μπροστά
του ο Μεμέτης και του είπε.
-Εσύ
είσαι που πρόδωσες τον Βασιλέα σου; Δεν
τον βοήθησες, δεν του έδωσες αυτά που
σου ζήτησε;
Ο
Νοταράς έχοντας τα δυο όμορφα μικρά
αγοράκια του μαζί, και φοβούμενος μήπως
αυτά καταλήξουν “γιουσουφάκια” στην
αυλή του σουλτάνου ο
οποίος προτιμούσε πολύ και το “οθωμανικόν”
με νήπια, ζήτησε πρώτα να
σφάξουν αυτά, και μετά αυτόν. Όπερ και
έγινε.
Ο αμύθητος πλούτος του, πέρασε λάφυρο όλος, στα χέρια του Μμέτη!
Η
πανέμορφη κόρη του Λουκά Νοταρά η Άννα,
και μεγάλη, κρυφή αγάπη έρωτας του
Κωνσταντίνου, κατέφυγε στη Δύση
κάπου καλόγρια ή ηγουμένη μοναστηριού,
αν δεν μ' απατά η μνήμη μου, γιατί πάνε
και κάτι χρόνια που τα διάβασα όλα αυτά
-βαριέμαι να το ψάξω- και υπέγραφε ως
"Άννα
Νοταρά-Παλαιολογίνα", γιατί
θεωρούσε τον εαυτό της "αρραβωνιαστικιά"
του Κωνσταντίνου, κάτι που δεν συνέβαινε
όμως, ουδόλως! Ήταν ερωμένη του.
Την
αισχρή προδοσία της Εκκλησίας,
αλλά και το γόητρό της όπως χαρακτηριστικά
αναφέρει ο Φραντζής, έσωσαν οι 40
καλόγηροι της μονής του Στουδίου
-της οποίας ηγούμενος ήταν ο σατανικός
Σχολάριος- οι οποίοι, προκειμένου να
μην πέσουν στα χέρια των Σελτζούκων
αυτοκτόνησαν, κατακρημνίστηκαν από
τις επάλξεις της μονής και οι 40.
Ο
ίδιος ο βρωμο-Σχολάριος κατέληξε δραπέτης
μεταμφιεσμένος δούλος σε έναν άρχοντα
Έλληνα της Θράκης, στον οποίο τον βρήκαν
όμως οι βεζίρηδες που ξαμόλησε ξοπίσω
του ο Μεμέτης... “Βρείτε μου
εκείνον τον βρωμόπαπα”... Τον
έφεραν μπροστά του.
Πράγματι,
έτσι έγινε, και όταν ο Σχολάριος, αυτό
το ανόητο και άτριχο πατσί βρέθηκε
μπροστά στον σουλτάνο, γονάτισε, και
πρότεινε τον λαιμό του -ενώ προσεύχονταν,
εδώ γελούν- στον δήμιο να τον σφάξει.
(Το “σφάξε με αγά μ' ν' αγιάσω”).
Ο
Μεμέτης όμως τον σήκωσε λέγοντάς του.
-Να
σε σφάξω, γιατί; Και δείχνοντας
το κατά τρομοκρατημένο πλήθος των
γελοίων χριστιανών ενωτικών και
ανθενωτικών, συνέχισε.
-Αυτά
τα πρόβατα, ποιος θα τα κάνει κουμάντο;
Και
αφού του βάζει μια ξύλινη
μαγγούρα στα χέρια, σαν κι αυτήν
που έχουν και σήμερα παλούκι, επιδεικνύουν
οι δεσποτάδες ενθύμιο από τον Μεμέτη
της τουρκιάς, του λέει και πάλι.
-Από
σήμερα, εσύ θα είσαι ο τσοπάνης τους...
[Σ.σ.:
Οι φωτογραφίες του Γεωργίου Σχολαρίου
είναι από την Βίκιπαιδεια. Ειδικά αυτή
της επαίσχυντης ντροπής με τον Μεμέτη
Β΄ που του παραδίδει την "μαγγούρα
του τσοπάνη" με την εμετική υποσημείωση:
"Ο Μωάμεθ
Β΄ ο Πορθητής, παραχωρεί τα προνόμια
του Πατριαρχείου στον Πατριάρχη Γεννάδιο
Σχολάριο".
Η πρώτη αηδία στην υποσημείωση είναι ότι δεν είναι ο "Γεννάδιος" αλλά ο "Γεώργιος Σχολάριος", η δεύτερη δεν είναι ακόμα "πατριάρχης", και η τρίτη, δεν του "παραχώρησε" κανένα προνόμιο, εκτός της "μαγγούρας του τσοπάνη". Άλλα λόγια ν ' αγαπιόμαστε!
Ο Μεμέτης, ο οποίος είναι γνωστός και ως “ Η ύαινα της Ανατολής”, γιατί ηδονίζονταν να βλέπει ανθρώπινο αίμα να κυλάει στα πόδια του.
Τις περισσότερες
εκτελέσεις, και τούρκων
του στρατεύματός του, και αλλοθρήσκων
κυρίως, τις έκανε μόνος του. Αυτός και
δήμιος!
Χαρακτηριστική
η φωτογραφία
του με το λουλούδι που κρατάει στη μύτη
του, υπάρχει γι αυτό
η εξής τρομακτική ιστορία:
Μια
πανέμορφη σκλάβα η οποία του άρεσε πολύ,
κλείστηκε μαζί της στο “τσαντίρι” του,
και για μέρες συνουσιάζονταν με το
κακόμοιρο κορίτσι ασταμάτητα. Σε τέτοιο
σημείο μάλιστα, που οι βεζίρηδές του
απ' έξω που κρατούσαν... φανάρι, άρχισαν
να ανησυχούν!
Επιτέλους, κάποια στιγμή
βγήκε με το λουλούδι στη μύτη, και
σέρνοντας την κοπέλα απ' τα μαλλιά ράκος
μισόγυμνη στα πόδια του, να προσπαθεί
η καημένη να κρύψει τη γύμνια της. Την
δείχνει στους αξιωματούχους του και
ομολογεί πόσο όμορφη και πόσο “καλή”
ήταν μαζί του. Όσο ήταν κλεισμένοι στο
“τσαντίρι” του.
Και, εντελώς απότομα,
βγάζει το
σπαθί του και την αποκεφαλίζει στη
στιγμή, μπροστά στα
έντρομα μάτια των αξιωματούχων του.
Μετά γυρίζει σ' αυτούς και τους
λέει:
-Όπως δεν λυπήθηκα
αυτήν καλλονή και την έσφαξα, όσο ωραία
και να ήταν, έτσι δε θα λυπηθώ κανέναν
σας, θα σας σφάξω όλους, όποιους μου
εναντιωθούν!
Αυτή
ήταν η "Ύαινα ο Μεμέτης Β΄" Σελτζούκος,
ένα αιμοβόρο
αχαλίνωτο ζώο, το
οποίο δυστυχώς, με την ανοχή όπως πάντα
της ανόητης και άμυαλης “Δύσεως” (Λέγε
με Ενετοκρατία... Και σήμερα ΕΕ), κατέλυσε
και λεηλάτησε, σύλησε την “Πόλη των
Πόλεων”, την Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη!..
Ό,τι άλλο θα διαβάστε στο λήμμα "Μωάμεθ
Β΄" της σαχλής Βίκιπαιδειας στο
διαδίκτυο, πετάξτε το στα σκουπίδια,
δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα,
πέραν των ελαχίστων βασικών.]
Έτσι, και κατ' αυτόν τον απαίσιο, εξευτελιστικό τρόπο, εσχάτη ντροπή για την “Ορθοδοξία” και τον Ελληνισμό, έχουμε τον πρώτο καραμπινάτο προδότη-Πατριάρχη στο “Φανάρι” (“Άνθρωπο ψάχνω να βρω”), με το “ψευδώνυμο” από Γεώργιος Σχολάριος σε (βρωμο) Γεννάδιος!
Ο σημερινός
τουρκόσπορος “πολυχρονεμένος μας”
Βαρθολομιός, είναι
ανώτερος αξιωματικός του σύγχρονου
τουρκικού στρατού.
Δείτε και
την θέση του Βαρθολομιού, μετά τις ζημιές
που έγιναν τελευταία στον υπέρλαμπρο
“Ναό της του Θεού σοφίας”. Όπως ακριβώς
και του... Στόλντεμπεργκ! “Αφού
δεν την έχουμε εμείς, καλύτερα να γίνει
τζαμί”! (Σ.σ.: Αν ο θεός είχε
λίγη, όχι πολύ Σοφία, δεν θα γίνονταν
σήμερα αυτά που γίνονται στα “δημιουργήματά”
του, στον πλανήτη μας, αλλά και στο
Σύμπαν!.. Είχε μια σκασίλα ο θεός, όμως...
Μα μια σκασίλα!..)
Αυτή
ήταν, και αυτό το μέγεθος της προδοσίας
του “αγ(ρ)ίου παπαδαριού” την εποχή
του Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλιολόγου. Η
Πόλις, η Βασιλεύουσα με τον Δικέφαλο
αετό που έβλεπε σ' ανατολή και δύση,
ομφαλός αυτή, εξέπεμπε τα φώτα της
παντού, καπηλευμένο λάβαρο και αυτό από
την σημερινή Ελληνική χριστιανική
Εκκλησία-Ορθοδοξία, πέφτει στα χέρια
των Σελτζούκων και μετέπειτα
Οθωμανών-τούρκων!
Και την χριστιανοσύνη, μέγκλα το
κούτελο να λάμπει από υπερηφάνεια, που
έσωσε μεν τους χριστιανούς, και
έθαψε στην κυριολεξία της λέξεως, τον
Ελληνισμό και την “Ρωμανίαν”!
Τελευταία
μιαρή και αποτρόπαια πράξη των τούρκων,
η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού
-και όχι μόνον- που γιορτάσαμε ήδη, στις
19 Μαΐου.
Το
λάβαρο των Παλαιολόγων, σημαία, δεν
έκλεψε μόνον η Ελληνική ορθοδοξία σήμερα
(πρέπει να επέμβει εισαγγελέας και να
ξηλώσει αυτή την απύθμενη βλακεία από
τις εκκλησιές, να επιβάλει κυρώσεις,..
Μα θα μου πείτε: Ποιος εισαγγελέας;),
αλλά και το Σερβικό Κράτος του
οποίου η σημαία δεν είναι τίποτα άλλο,
παρά το λάβαρο των Παλαιολόγων. "Β-ασιλεύς
Β-ασιλέων, Β-ασιλεί Β-οήθει".
Βασιλιά των βασιλέων,
βοήθα τον βασιλιά μας (Παλαιολόγο)
Την
Σερβία, που όπως είπαμε παραπάνω λόγω
"μαγαρισμένης Μάρας"
πολέμησε στο πλευρό
του Μεμέτη εναντίον του Έλληνα Παλαιολόγου
και την Πόλη, αλλά σήμερα,
θυμήθηκε ότι η μάνα του Κωνσταντίνου
ήτανε Σέρβα, και, μετανιωμένη (η Σερβία)
πιθανώς, θεώρησε καλό να κλέψει το λάβαρο
των Παλαιολόγων, ως... εξιλέωση για την
Πτώση στην οποία βοήθησε; Κατά το πιο
ειδεχθή τρόπο!
Στην πάροδο των ετών μετά την Άλωση,
έγιναν και άλλα, πολλά, προδοτικά και
φοβερά “παζάρια” της Εκκλησίας
(ελληνικής-χριστιανικής) με τους τούρκους,
προκειμένου οι δεσποτάδες και οι παπάδες,
αυτό “το άγριο και σκληρό
προδοτικό παπαδαριώ” να διατηρήσει
κάποια προνόμια που διατήρησε, πουλώντας
φυσικά πάντα τους χριστιανούς, και
με το πρόσχημα των μετοχίων (φάμπρικες
εκμεταλλεύσεως γης) των
μοναστηριών που φύτρωσαν μανιτάρια απ'
άκρη σ' άκρο στην Ελληνική επικράτεια,
κράτησαν, και πάλι, “το ποίμνιο”,
σκλάβους στην ουσία, σ' αυτά, τα μετόχια,
δίνοντας τους δουλειά για ένα κομμάτι
ψωμί, και κομπορρημονώντας συνεχώς, πως
τους σώζουν, τους έσωσαν από την
“αλλαξοπιστία”! Τον εξισλαμισμό! Το
“Έλληνας” και το “Ελληνισμός”, τσιμέντο
να γίνει!
Πράγμα
που, ούτε κι αυτό δεν έχει σχέση φυσικά
με την αλήθεια, αφού πάρα
πολλές χιλιάδες των Ελλήνων εξισλαμίστηκαν
όντως, με κραυγαλέο το παράδειγμα
στην σημερινή τουρκιά να υπολογίζονται
αυτοί πάνω από έξι εκατομμύρια
“τούρκοι- μουσουλμάνοι”,
πλην στην ουσία, κρυπτο-χριστιανοί
και κρυπτο-έλληνες.
[Σ.σ.:
Πρόσφατη απόδειξη ο “γενίτσαρος”
Βασίλης, “τουρκο”-Βασίλης, που φιλοξενούμε
σήμερα πολιτικό άσυλο -και πολύ καλά
κάνουμε- στην Θεσσαλονίκη, και ο, πρόσφατα
παρουσιασθείς στην εκπομπή
“Ανιχνεύσεις” του Παντελή Σαββίδη
Μερτ Καγιά,
νεαρός μουσουλμάνος κοινωνιολόγος από
την Σμύρνη, με μεταφραστή ποιον
άλλον στην παρουσίαση; Τον Σάββα
Καλεντερίδη. Του οποίου το επίθετο
“Χαλκέντερος (-ιδης)”, όνομα και πράγμα,
έρχεται κατ' ευθείαν από την ομηρική
Ιλιάδα!
Τώρα, το πως μπορεί να είναι
αυτοί κάποια εκατομμύρια στην τουρκιά;
Αν και δεν ελέχθη στην εκπομπή;
Απλούστατο!
Όταν εμείς είμασταν 6,5
εκατομμύρια άτομα, οι τούρκοι ήταν
18-20. Σ' αυτόν των πληθυσμό των Τούρκων,
υπολογίζονται τότε, κάποιες 10 χιλιάδες
παιδιά το λιγότερο -είναι πολλά
περισσότερα- που παρέμειναν στην τουρκία
λόγω ορφάνιας ή ακηδεμονίας, σε τουρκικές
οικογένειες. Έγιναν στη συνέχεια
γενίτσαροι.
Μαθηματικώς, με
την απλή μέθοδο των τριών, αυτές
οι 10.000 των παιδιών αυτών στα 18-20 εκατομμύρια
αλλοεθνούς, μικτού πληθυσμού της
τουρκίας, τότε, κάνοντας οικογένεια τα
επόμενα χρόνια, και όπως ήταν συνήθεια
τα πολλά παιδιά, δημιούργησαν οικογένειες
τουλάχιστον 100.000 μελών.
Αυτά τα 100.000 μέλη της πρώτης γενιάς
γίνονται 400.000 στην επομένη
επί συνολικού πληθυσμού (πάλι μικτού)
40 εκατομ. τούρκων. Στα 60 εκατομ.
αυτοί γίνονται 1,6 εκατομ. και στα
80,0 εκατομ. (πάλι μικτού) 6,4 εκατομ.
μουσουλμάνοι “κρυπτοέλληνες”
και “κλρυπτοχρισιανοί”! Και,
άντε να δεχθούμε ότι δεν είναι 6,4 είναι
όμως σίγουρα, άνω των 5,0 εκατομμυρίων.
Εξ' άλλου, το μήνυμα που εξέπεμψε στο
τέλος της εκπομπής του Σαββίδη το
“πατριωτάκι μας” ο μουσουλμάνος νεαρός
κοινωνιολόγος Μερτ Καγιά, ήταν:
“Είμαστε ακόμα ΕΔΏ”! (Δείτε την εκπομπή του Παντελή Σαββίδη ΕΔΩ: https://www.youtube.com/watch?v=QgITYNk6AT4)
Τελευταία διεκδίκηση
στα ελληνικά δικαστήρια αυτών των
“αγ(ρ)ίων” αχρείων σατανο-καλογήρων
από την εποχή του Βυζαντίου “προνόμιο”,
το “ιδιοκτησιακό”
καθεστώς της λίμνης Βιστονίδος,
από τους σατανο-καλόγερους
και καταδικασμένους με κακουργηματικές
ποινές Αρσένιο και Εφραίμ (Κύπριος
ο Εφραίμ στην καταγωγή)
της Μονής Βατοπεδίου
στο “Αγ(ρ)ιον Όρος”. Της οποίας
“Υποθέσεως Βιστωνίς”, έχω
κι εγώ κραυγαλέα και αδιάσειστη προσωπική
εμπειρία! Εάν δε, πάτε στην
Βιστονίδα σήμερα, και δείτε τι έχουν
κάνει μέσα στην θάλασσα αυτοί οι σατανάδες
χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν,
θα πάθετε την πλάκα της ζωής σας! Και
την στιγμή που αν κάποιος Έλληνας
πολίτης, βάλει έστω και ένα... βότσαλο
στην ακτή, τον πηγαίνουν αμέσως, αυτόφωρο!
ΔΕΙΤΕ ΚΙ ΕΔΩ: https://www.youtube.com/watch?v=HJG8m8H9Ows
Ο
Γεώργιος Φραντζής μετά την “Πτώση”
κατέληξε στην Κέρκυρα καλόγερος σε
μοναστήρι, στο οποίο παρακινούμενος
από τους άλλους καλογήρους και τον
ηγούμενο της μονής, αρνήθηκε στην αρχή
να γράψει το “Χρονικό”
του, προς το τέλος της ζωής του όμως το
έκανε, όχι για “προσωπικούς” λόγους,
αλλά κυρίως, για ιστορικούς. Πέθανε σε
ηλικία 79 ετών, και ήταν συνομήλικος
σχεδόν του “Βασιλέα” του Κωνσταντίνου
ΙΑ΄ Παλαιολόγου.
Ότι
διαβάσατε εδώ στο κείμενο, είναι από
αυτό το χρονικό, αλλά με την “υπογραφή”
τη δική μου.
Θα διαβάστε και άλλα,
ιδίως στην Βίκιπαιδεια, την ηλεκτρονική
εγκυκλοπαίδεια των λαθών και των
ψεμμάτων! Πετάξτε τα όμως, όλα στα
σκουπίδια, δεν αξίζουν καμία προσοχή ή
ανάγνωση, κάποια βασικά, ίσως ναι, αν
θέλετε να μάθετε περισσότερα για
τον μαρτυρικό Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο
ΙΑ΄ Παλαιολόγο, διαβάστε, ή σπουδάστε
καλύτερα όλον τον Φραντζή, θα μάθετε
την πραγματική αλήθεια, τόσο από Ελληνικής
πλευράς, όσο και από τουρκικής.
Η
Πόλη των Πόλεων, η Βασιλεύουσα
ανατολής και δύσεως, δημιουργήθηκε
από έναν Ρωμαίο Κωνσταντίνο Αυτοκράτορα
από το Νις της Σερβίας (περιοχή και
γενέτειρα επίσης, της μητέρας του
Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, Ελένης), έστω
και στυγερό εγκληματία, και χάθηκε στο
χέρι ενός άλλου Κωνσταντίνου, Έλληνα
Αυτοκράτορα, πλην Εθνομάρτυρά μας!
Και,
ενώ έχουμε πληθώρα ανισορρόπων και
ανοήτων μαρτύρων οσίων και αγίων στους
καταλόγους της Ελληνικής “Εκκλησίας-ορθοδοξίας”
μας, ένας πραγματικός Εθνομάρτυς
μας, όπως και ο Αθανάσιος
Διάκος, ο Παπαφλέσσας από την
Εθνική Εξέγερση του “21”,
ακόμα περιμένει, περιμένουν την ανακήρυξή
τους ως τέτοιοι από αυτά τα μορμολύκεια
των “παπάδων”!..
Από την άλλη όμως,
πως να τους ανακηρύξουν και
τους τρεις αυτοί οι σατανάδες, αγίους
οσίους ή μάρτυρες, αυτοί που τους πρόδωσαν
τόσο ξετσίπωτα και τόσο ξεδιάντροπα το
1453, όσο και το 1821;
Αργύριος Γ. Δαγκίλας
29/5/2022
*/*
«Σημαίνει ο Θιος, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια,
σημαίνει κ΄ η αγιά Σοφιά, το μέγα μοναστήρι,
με τετρακόσια σήμαντρα κ΄ εξηνταδυό καμπάνες,
κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος.
Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης,
κι΄ απ΄ την πολλή την ψαλμουδιά εσειόντανε οι κολόνες.
Να μπούνε στο χερουβικό και νά βγη ο βασιλέας,
φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι΄ απ' αρχαγγέλου στόμα.
«Πάψετε το χερουβικό κι΄ ας χαμηλώσουν τ΄ άγια,
παπάδες πάρτε τα γιερά, και σεις κεριά σβηστήτε…
Μόν’ στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να ‘ρθουνε τριά καράβια·
το ‘να να πάρη το σταυρό και τ΄ άλλο το βαγγέλιο,
το τρίτο, το καλύτερο, την άγια τράπεζά μας…».
Η Δέσποινα ταράχτηκε, κ΄ εδάκρυσαν οι εικόνες.
«Σώπασε, κυρά Δέσποινα, και μη πολυδακρύζης,
πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θά ‘ναι».
