ΑΠ' ΤΗΝ "ΑΝΑΤΟΛΉ" ΣΤΗ "ΔΎΣΗ", ΜΌΝΟΝ ΟΚΤΏ ΗΜΈΡΕΣ!
[Σ.σ.: Σε τέσσερις συνέχειες από σήμερα, και στις 29 Μαΐου ολόκληρο]
Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος ήταν ελαφρώς ενωτικός χωρίς να το δείχνει, των ανθενωτικών ηγούνταν ένας βρωμο-καλόγερος ονόματι Γεώργιος Σχολάριος, ή και “άτριχο πατσί” που τον κατονομάζει ο Φραντζής, ο οποίος με πύρινους λόγους καλούσε τον λαό της Κωνσταντινουπόλεως να μην αντισταθεί στους τούρκους (ότι κάνει ο Σύριζα στον καιρό μας), παρά αν πέσει η Πόλη, να συγκεντρωθούν όλοι στην Αγιά Σοφιά, “Θα μας σώσει η Παναγία”!.. Αηδίες που επικαλούνται ακόμα οι τραγογένηδες στο αφελές κοινό... “Κάλιο να δούμε τουρκικό φέσι στην Πόλη, παρά την Παπική Τιάρα!”.
Αυτόν τον “άχρηστο παπά” όπως αποκαλούσε και ο Κωνσταντίνος τον Σχολάριο, το“άτριχο πατσί”, εκλιπαρούσε χρόνια πριν να λιώσουν κάποια κειμήλια σε χρυσό από τα μοναστήρια και να αγοράσουν μ' αυτόν τους καταλλήλους εξοπλισμούς για την Πόλη, να επισκευαστούν τα ερειπωμένα Τείχη της, ο βρωμο-Σχολάριος όμως του αρνούνταν πεισματικά, γιατί ήταν κρυφο-ενωτικός, αλλά και γιατί θα τους έσωζε όπως καλούσε τον κόσμο να κάνει στην Αγιά Σοφιά, η Παναγία και ο Χριστός! Τελικά, ο κόσμος, “το απολωλόν ποίμνιον” υπάκουσε στον βρωμο-καλόγερο Σχολάριο, πήγε στην εκκλησιά, στην Αγιά Σοφιά, μόλις έπεσε η Κωνσταντινούπολη, με τη διαφορά όμως ό,τι τα κουφάρια τους μέσα στον ναό, έφτασαν και ξεπέρασαν το ύψος της βάσεως των τρούλων!
Άλλος συνάρχοντας στην Πόλη ήταν ο Μέγας Δούκας και ζάμπλουτος Λουκάς Νοταράς, τον οποίο επίσης, εκλιπαρούσε ο Κωνσταντίνος να διαθέσει κάποιο μικρό ποσόν από τα πλούτη του, να αγοραστεί ο πολεμικός εξοπλισμός που δεν υπήρχε, όπως κανόνια και άλλα, για την υπεράσπιση της Βασιλεύουσας, αλλά ο Νοταράς αρνήθηκε -και αυτός- την βοήθεια στον αυτοκράτορά του, με το αιτιολογικό πως οι Σελτζούκοι εισβάλλοντας, δεν θα πείραζαν, ούτε αυτόν, ούτε την Πόλη!
Τελικά, ο Νοταράς εισέπραξε αυτό που του άξιζε μετά την Πτώση, όταν τον κάλεσε μπροστά του ο Μεμέτης και του είπε.
-Εσύ είσαι που πρόδωσες τον Βασιλέα σου; Δεν τον βοήθησες, δεν του έδωσες αυτά που σου ζήτησε;
Ο Νοταράς έχοντας τα δυο όμορφα μικρά αγοράκια του μαζί, και φοβούμενος μήπως αυτά καταλήξουν “γιουσουφάκια” στην αυλή του σουλτάνου ο οποίος προτιμούσε πολύ και το “οθωμανικόν” με νήπια, ζήτησε πρώτα να σφάξουν αυτά, και μετά αυτόν. Όπερ και έγινε.
Η πανέμορφη κόρη του Λουκά Νοταρά η Άννα, και μεγάλη, κρυφή αγάπη έρωτας του Κωνσταντίνου, κατέφυγε στη Δύση κάπου καλόγρια ή ηγουμένη μοναστηριού, αν δεν μ' απατά η μνήμη μου, γιατί πάνε και κάτι χρόνια που τα διάβασα όλα αυτά -βαριέμαι να το ψάξω- και υπέγραφε ως "Άννα Νοταρά-Παλαιολογίνα", γιατί θεωρούσε τον εαυτό της "αρραβωνιαστικιά" του Κωνσταντίνου, κάτι που δεν συνέβαινε όμως, ουδόλως! Ήταν ερωμένη του.
Την αισχρή προδοσία της Εκκλησίας, αλλά και το γόητρό της όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Φραντζής, έσωσαν οι 40 καλόγηροι της μονής του Στουδίου -της οποίας ηγούμενος ήταν ο σατανικός Σχολάριος- οι οποίοι, προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια των Σελτζούκων αυτοκτόνησαν, κατακρημνίστηκαν από τις επάλξεις της μονής και οι 40.
Ο ίδιος ο βρωμο-Σχολάριος κατέληξε δραπέτης μεταμφιεσμένος δούλος σε έναν άρχοντα Έλληνα της Θράκης, στον οποίο τον βρήκαν όμως οι βεζίρηδες που ξαμόλησε ξοπίσω του ο Μεμέτης... “Βρείτε μου εκείνον τον βρωμόπαπα”... Τον έφεραν μπροστά του.
Πράγματι, έτσι έγινε, και όταν ο Σχολάριος, αυτό το ανόητο και άτριχο πατσί βρέθηκε μπροστά στον σουλτάνο, γονάτισε και πρότεινε τον λαιμό του -ενώ προσεύχονταν, εδώ γελούν- στον δήμιο να τον σφάξει. (Το σφάξε με αγά μ' ν' αγιάσω).
Ο Μεμέτης όμως τον σήκωσε λέγοντάς του.
-Να σε σφάξω, γιατί; Και δείχνοντας το κατά τρομοκρατημένο πλήθος των γελοίων χριστιανών ενωτικών και ανθενωτικών, συνέχισε.
-Αυτά τα πρόβατα, ποιος θα τα κάνει κουμάντο;
Και αφού του βάζει μια ξύλινη μαγγούρα στα χέρια, σαν κι αυτήν που έχουν και σήμερα παλούκι, επιδεικνύουν οι δεσποτάδες ενθύμιο από τον Μεμέτη της τουρκιάς, του λέει και πάλι.
-Από σήμερα, εσύ θα είσαι ο τσοπάνης τους...
Η πρώτη αηδία στην υποσημείωση είναι ότι δεν είναι ο "Γεννάδιος" αλλά ο "Γεώργιος Σχολάριος", η δεύτερη δεν είναι ακόμα "πατριάρχης", και η τρίτη, δεν του "παραχώρησε" κανένα προνόμιο, εκτός της "μαγγούρας του τσοπάνη". Άλλα λόγια ν ' αγαπιόμαστε!
Ο Μεμέτης, ο οποίος είναι γνωστός και ως “ Η ύαινα της Ανατολής”, γιατί ηδονίζονταν να βλέπει ανθρώπινο αίμα να κυλάει στα πόδια του. Τις περισσότερες εκτελέσεις, και τούρκων του στρατεύματός του, και αλλοθρήσκων κυρίως, τις έκανε μόνος του. Αυτός και δήμιος!
Χαρακτηριστική η φωτογραφία του με το λουλούδι που κρατάει στη μύτη του, υπάρχει γι αυτό η εξής τρομακτική ιστορία:
Μια πανέμορφη σκλάβα η οποία του άρεσε πολύ, κλείστηκε μαζί της στο “τσαντίρι” του, και για μέρες συνουσιάζονταν με το κακόμοιρο κορίτσι ασταμάτητα. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα, που οι βεζίρηδές του απ' έξω που κρατούσαν... φανάρι, άρχισαν να ανησυχούν!
Επιτέλους, κάποια στιγμή βγήκε με το λουλούδι στη μύτη, και σέρνοντας την κοπέλα απ' τα μαλλιά ράκος μισόγυμνη στα πόδια του, να προσπαθεί η καημένη να κρύψει τη γύμνια της. Την δείχνει στους αξιωματούχους του και ομολογεί πόσο όμορφη και πόσο “καλή” ήταν μαζί του. Όσο ήταν κλεισμένοι στο “τσαντίρι” του.
Και, εντελώς απότομα, βγάζει το σπαθί του και την αποκεφαλίζει στη στιγμή, μπροστά στα έντρομα μάτια των αξιωματούχων του.
Μετά γυρίζει σ' αυτούς και τους λέει:
-Όπως δεν λυπήθηκα αυτήν καλλονή και την έσφαξα, όσο ωραία και να ήταν, έτσι δε θα λυπηθώ κανέναν σας, θα σας σφάξω όλους, όποιους μου εναντιωθούν!
Αυτή ήταν η "Ύαινα ο Μεμέτης Β΄" Σελτζούκος, ένα αιμοβόρο αχαλίνωτο ζώο, το οποίο δυστυχώς, με την ανοχή όπως πάντα της ανόητης και άμυαλης “Δύσεως” (Λέγε με Ενετοκρατία... Και σήμερα ΕΕ), κατέλυσε και λεηλάτησε, σύλησε την “Πόλη των Πόλεων”, την Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη!.. Ό,τι άλλο θα διαβάστε στο λήμμα "Μωάμεθ Β΄" της σαχλής Βίκιπαιδειας στο διαδίκτυο, πετάξτε το στα σκουπίδια, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, πέραν των ελαχίστων βασικών.]
Συνεχίζεται
