“Γιατί ο Κώστας Αχ. Καραμανλής δεν έπρεπε να γίνει ποτέ υπουργός Μεταφορών”
Το έγραψα κι άλλη φορά, αλλά το κατέγραψα πρώτη, στην εφημερίδα μου το “ΧΑΟΣ”, όταν πήγα και έκανα ρεπορτάζ στα αποκαλυπτήρια του Αγάλματος του Κωνσταντίνου Καραμανλή του Πρεσβύτερου, στην Πρώτη Σερρών. Τότε ήμουν νοερά με τους “Καραμναλήδες”, δεν τους ψήφισα όμως ΠΟΤΈ, μετά το 1988!
Είμαστε στην κεντρική Πλατεία της Πρώτης, μαζεμένοι πλήθος κόσμου, η οικογένεια των Καραμανλήδων κάτω από το άγαλμα τιμητικό “άγημα”, εγώ λίγα μέτρα μακρυά τους και απέναντι.
Ξεχωρίζει ανάμεσά στους ένα τσογλάνι αμούστακο και ξανθούλικο με κάτι μαλλιά τσουλούφια που ανεμίζουν στον αέρα, αλλά εμένα μου κάνει εντύπωση το απλανές βλέμμα που κοιτάει τριγύρω, και που πολλές φορές φαίνεται να είναι εντελώς χαμένο! Στον κόσμο του! Μοιάζει φοβισμένο, μοιάζει τρομαγμένο, φαίνεται να του ενοχλεί ο κόσμος, αλλάζει συνεχώς πόδια όρθιο ζωντανό, και περιμένει εναγωνίως, πότε θα τελειώσει το μαρτύριο της τελετής, να πάει σπίτι του, το πιο πιθανόν, να… ξεκουραστεί!
Επειδή δεν ξέρω, όντως, ποιος είναι, ρωτάω έναν Πρωταίο δίπλα μου:
-Πες μου, σε παρακαλώ... Εκείνο το βλαμμένο ξανθούλικο στους “καραμανλήδες” που αλλάζει συνεχώς πόδια σαν το παλιάλογο, ποιος είναι;
Η απάντηση από τον Πρωταίο ήρθε βαριά και με σημασία.
-Αυτό το παλιάλογο φίλε μου, που το είπες, θα το δεις μια μέρα και υπουργό!
-Α, στο διάολο!.. Ψιθύρισα μ’ ανοιχτό το στόμα!
Ναι, αγαπητοί φίλοι! Εκείνο το “παλιάλογο”, έγινε τελικά υπουργός!
