Αλλά κανιέναν ικεί στουν Πουλύ’υρου δεν τουν πείραζι!.. Γιατί να τουν πειράξ’; Σάμαντι ήταν θ’κο τ’;
Ήρτι κι μια θχειά απ’ τ’ Αθήνα, απ’ ταυτές που τα ξιέρ’ν ούλα κι δε ξιέρ’ν καντίπουτα… Μπουρ-μπουρ-μπουρ, μπουρ-μπουρ-μπουρ μι τ’ς ώρις… Κι τούτου, κι κείνου. κι φτούνου!.. Τ’ν άκουγαν κι κατ’ μπαρμπάδ’ απού κατ’, αυτήν ήταν πιο ψ’λά απ’ ταυτνοί, χακστοί μι του στόμα ικεία σιαπάν!..
Κι ούλνοι πέρασαν καλά, κι μεις καλύτιρα!
Του μουσείου του ιγγινίασαν για κινούργιου! Αλλά είνι ψιέμα, του μουσείου είνι παλιό! Παμπάλαιου! Μα τα σημιρ’νά τα φρόγκαλα μας του πέρασαν για κινούργιου! Μα κι πως να μη μας του περάσ’ν; Μι τέτοια χαϊβάνια κόσμου που είχαν απού κατ’ κι τ’ς άκου’αν;
Αν ζούσι η Κατιρίν’ η Πιτσουρού θα τ’ς στόλ’ζι όπους έπριπι, τα σκουλιανά τ’ς, αλλά βλιεπ’ς σήμιρα, κατ’ τέτχνοι ανθρωπ’ σα τ’ Κατινίνη δεν υπάχ’ν, πόμ’ναν μο’ τα χαϊβάνια! Κι τα χαϊβάνια μαθέ… Πως να του κάνουμι; Πάντα χαϊβάνια θα είνι!
Κ’ ι Ν’κόλας ι Κουϊάκ’ς! Κι κείνους ήταν καλός, ούλ’ τ’ μέρα μιθυσμιένους, έκανι πολύ παρέα μι τ’ Κατιρίνη τ’ Πιτσουρού!
Προυτείνου ιδώ στ’ς Πουλυ’υρνοί, να φκιάσ’ν ένα ουμοίουμα τ΄ς Κατιρίν’ς, κι να του βαλ’ν στου μουσείου μπρουστά στ’ πόρτα που θα μπαιν’ ι κουσμάκ’ς, να του χτάζ’ν κι να θαμάζ’ν, τι γ’ναίκις έβγαζι κάπουτι ι Πουλύ’υρους!
Να γραψ’ν απού κατ’ κι ένα μ’κρό βιουγραφικό τ’ς Κατιρίν’ς, να μάθ’ν οι ανθρώπ’ του βίου κι τ’ πουλιτεία τ’ς, που δεν εχ’ν ιδέα!
Αυτά όσουν αφουρά τα ιγγένεια τ’ μουσείου τ’ Πουλυ’ύρ’… Νάμιστι καλά ούλνοι ιμείς που πήγαμι κι θάμαξάμι… Άντι, κι του χρον’ καλύτιρα!
Να φκιάσουμι ακόμα ένα, να μάσουμι διρπάνια, αδουκάνις, φκέλια κι πυρουστιές… Λιμούρια, ζαγγότσια, κόσις κι τρακατήρις… Ντουμπλιέκις, τούντσις, γουν-γουν-γούν!.. Έτσι δεν έκανα’ν κι στ’ άλλα τα χουργιά; Ιμείς, γιατί δηλαδή, να πουμείνουμι πίσου;
