Το δίγλωσσο, τουρλού-τουρλού μαλιαφατούρα των αφισών καθιστά όχι μόνον δυσανάγνωστη την αγγελία της αφίσας (για την οποία χρειαζόμαστε και πολλά λεξικά, να ερμηνεύσουμε ή να βγάλουμε το νόημα από τα συμφραζόμενα), καταδεικνύει και σε όλους εμάς προκλητικά και περιπαικτικά, χλευαστικά, την απέχθεια των συντακτών τους και την ύβρη συνάμα, προς την Ελληνική, την μητρική τους γλώσσα.
Με τα χθεσινά αποτέλεσμα της απογραφής του 2021 που ανακοινώθηκαν, κρατώ από την αγανάκτηση του Σάββα Καλεντερίδη πέραν όλων των άλλων σχολίων του: "Πολύ πριν από το 2050, οι Έλληνες θα λεν ότι είναι περίπου Έλληνες, θα μιλούν μία γλώσσα περίπου ελληνικά, και θα ζουν βίον (όχι Ελληνικόν και ανθόσπαρτον) περίπου Ελληνικόν".
Όχι, δεν είναι προφητική η άποψη αυτή του Σάββα. Είναι καθόλα πραγματική και εν εξελίξει!
Είναι ευθύνη και του ΥΠΠΟ όλα αυτά που γίνονται, της Ελληνικής Πολιτείας, υπάρχουν σχετικοί νόμοι που προστατεύουν και διασφαλίζουν την Ελληνική γλώσσα, αλλά όπως και όλους τους άλλους νόμους (ελληνικούς), στην βρωμερή και απαίσια "μεταπολίτευση", ο ένδοξος κατά τα άλλα Ελληνικός λαός, αυτός που αγωνίζεται και "παλεύει" για ένα καλύτερο αύριο, καίγοντας κάδους απορριμάτων, σπάζοντας παγκάκια στα πάρκα, ξηλώνοντας πλάκες πεζοδρομίων για αυτοσχέδια όπλα, και χρωματίζοντας κάθε άσπρη επιφάνεια και τοίχο με ψυχεδελικές και ψυχανώμαλες παραστάσεις και φράσεις, τους έχει γραμμένους εκεί που δεν πιάνει μελάνι, αν όχι και χαρτί υγείας για τον απόπατό του! Από την κουρελαρία των διαφημιστικών αφισών των εκδηλώσεων του καλοκαιριού, στη Χαλκιδική μας, τουλάχιστον, διαλέξαμε και σας παρουσιάζουμε δύο:
Μια αηδιαστική και ψυχανώμαλη του "Φεστιβάλ Θάλασσας" του δήμου Προποντίδος παρακαλώ (του επίσημου κράτους, δηλαδή), και μια του Αρχαιολογικού Μουσείου Πολυγύρου (προσφάτως επανεγκαινιασμένο, τα κανονικά εγκαίνια έγιναν προ αμνημονεύτων ετών - το μουσείο Πολυγύρου τελούσε για χρόνια... υπό κατάληψη του ίδιου του εαυτού του), ελάχιστο παράδειγμα και φτερό στον άνεμο, για το πως πρέπει να συντάσσονται και να παρουσιάζονται οι αφίσες, στην Ε-λλη-νι-κή γλώσσα.
Αυτήν την πολύπαθη, στην οποία καθημερινώς ο καθένας από μας βγάζει τα παιδικά απωθημένα του, του σχολείου και αποπατεί, που οι καθηγητές ή οι δάσκαλοί του, δεν τον άφηναν να γράψει όπως ήθελε, και όπως την καταλάβαινε αυτός!
