Και για να δείτε σε ποιο σημείο σκοταδισμού κολυμπούν τα αδερφάκια μας της ομοιογένειας της “Αστραλίας” που έλεγε και η αθάνατη Γεωργία, σας δίνω την παρακάτω προσωπική εμπειρία.
Ταξιδεύω με το τραίνο από Θεσσαλονίκη για τη Λαμία. Στο μπαρ που καταλήγω για καφέ, κάθομαι σε ένα τραπεζάκι μη βρίσκοντας άλλη θέση, στο οποίο ήδη, κάθεται μία όμορφη και καλοντυμένη κυρία κάπως μεγαλούτσικη.
Η κυρία, καθώς τρώει ένα σάντουιτς, βλέπει έξω τις εικόνες της ελληνικής υπαίθρου να παρελαύνουν στα μάτια της δίκην κινηματογραφικής ταινίας, ψελλίζει, μονολογεί κάτι, αλλά θέλει να τ’ ακούσει μόνον αυτή!
Βλέποντας την έτσι, με το θαυμαστικό, αλλά και κάπως περίλυπο ύφος στο πρόσωπό της εγώ, δεν αντέχω, μπαίνω στον κόπο να την ρωτήσω, τι ψιθυρίζει; Και τι θαυμάζει έτσι αποχαυνωμένη το τοπίο έξω;
Λες και περίμενε την ερώτησή μου, μου απαντάει σχεδόν αμέσως.
-Είμαι από την Αυστραλία. Μετανάστης πρώτης γενιάς, και μόλις πήρα την σύνταξή μου από την Εκπαίδευση της Αυστραλίας, δασκάλα Αγγλικών στα Γυμνάσια, είπα, "Τώρα πρέπει να πας στην Ελλάδα! Να επισκεφθείς την χώρα που εγκατέλειψες", δεν έχω έρθει στη πατρίδα μας, εδώ και 40 χρόνια! Ποτέ!..
-Και τώρα;
-Και τώρα… Είμαι από την Πελοπόννησο! Είπα στους συγγενείς μου εκεί, “Ωραία, σας είδα, σας χάρηκα… Με χαρήκατε… Αλλά θα αναχωρήσω για ένα μηνιαίο ταξίδι στη Μακεδονία και Θράκη, θέλω να δω όλη την Ελλάδα πριν φύγω στην Αυστραλία… Ποιος ξέρει αν θα την ξαναδώ; Αν θα ξανά έρθω και πάλι σ' αυτόν τον ευλογημένο τόπο;”.
-Και λοιπόν; Και λοιπόν;
-Και λοιπόν!.. Αχ, κύριέ μου!.. Να ξέρετε σε τι σκοτάδι ζούμε εμείς οι Έλληνες της Αυστραλίας για τον τόπο μας, την πατρίδα μας που αφήσαμε πίσω φεύγοντας! Σκοτάδι!.. Μαύρο σκοτάδι, σας λέω!
-Δεν καταλαβαίνω;
-Φυσικά και δεν καταλαβαίνετε! Εμείς έχουμε στα μάτια μας συνεχώς, την Ελλάδα που αφήσαμε πίσω μας. Τα χωριά μας, τις πόλεις μας πριν 50 χρόνια! Τα φτωχόσπιτά μας, τους κήπους μας φραγμένους με πουρνάρια, τους αγρότες μας να οργώνουν με ζώα τσάπες, και κασμάδες… Ετούτο το θαύμα των έργων που βλέπω, την ανάπτυξη της γεωργίας, τα βιομηχανικά κτίρια, τα αρδευτικά “καρούλια” να ποτίζουν τους καταπράσινους και εύφορους κάμπους (περνούσαμε την πεδιάδα της Χαλάστρας - Μαλγάρων), τα τρακτέρ και τα άλλα αγροτικά εργαλεία στα σπίτια των αγροτών που θα ζήλευε ακόμα και η Αυστραλία, ΔΕΝ τα ξέρουμε, και ΔΕΝ τα βλέπουμε, ΔΕΝ θα τα δούμε, ποτέ!
Θα πάω πίσω στην Αυστραλία -αύριο παίρνω το αεροπλάνο από την Αθήνα- θα τους τα διηγούμαι όλα αυτά, στα παιδιά μου στα εγγόνια μου, και δεν είναι υπερβολή αυτό που θα σας πω, ΔΕΝ θα με πιστεύει, ΚΑΝΈΝΑΣ!
-!..
Βοήθειάν σας, οι… Αρχιεπισκοπές σας αδερφάκια της "Αστραλίας", και άλλη φορά, να ανοίγετε τα γκαβά τους, που στο διάολο στέλνετε χρήματα στην Ελλάδα, γιατί έχουμε κι εδώ ομοιογενείς… Αυστραλούς απατεώνες!
