Από τις μεγαλύτερες αρχαιοελληνικές γιορτές, αρχή του καλοκαιριού, ο ήλιος όπως και στο χειμερινό ηλιοστάσιο βρίσκεται στο ζενίθ του, θα σταθεί για μία μέρα (22/6) στο ίδιο σημείο σημείο και την άλλη μέρα (23/6) θα αρχίσει την κάθοδο προς το Ναδίρ των Ηλιουγέννων (χριστιανικών "χριστουγέννων").
Στα μεγάλα αρχαιοελληνικά δρώμενα της γιορτής αυτής ο Κλήδονας, ο οποίος αν και πολεμήθηκε σφόδρα από την εβραιοχριστιανική μασονία, ζει και βασιλεύει στις μέρες μας, με την ονομασία "Φωτιές του Αϊ-Γιάννη".
Τώρα, γιατί φωτιές του "Αϊ-Γιάννη" βρείτε κανέναν παπά να σας εξηγήσει, αυτός ξέρει από "υψηλή σολωμονική"... Σώισον-μώισον"... Κάντε και κανένα ευχέλαιο για "πάσαν βασκανίαν και πάσαν μαλακίαν"... Και μετά, πηγαίντε και πηδήξτε τον Κλήδονα, να κάψετε και κανέναν ψύλλο ή κοριό, που παλιά αφθονούσαν στα σπίτια οικόσιτα, ιδίως των μεγαλουπόλεων.
Η λέξη "Κλήδονας" είναι ομηρικής προελεύσεως, "κληηδών" και σημαίνει φήμη, αγγελία, άκουσμα οιωνών, μαντική ρήση, και χαρμόσυνο νέο.
Το έθιμο έχει Αιγαιοπελαγίτικες-Κυκλαδίτικες ρίζες, Κρητικές, από την εποχή των Κουρήτων (φύλακες του νεογνού Δία στο Δικταίον Άνδρον), το οποίο συνοδεύονταν και από μεγάλες διασκεδάσεις όπως και οι άλλες γιορτές. Παρόλη την λυσσώδη αντίδραση, τον πόλεμο που δέχθηκε ο Κλήδονας άντεξε, αλλά ενσωματώθηκε, καπηλεύτηκε όπως όλα "τα όσια και τα ιερά των Ελλήνων" από την εβραιοχριστιανική μασονία, στη γιορτή, από τις τόσες του Αϊγιάννη, εκείνου του ακριδοφάγου-ποντικοφάγου της ερήμου, που ζούσε αγριάνθρωπος με θηρία και ερπετά, ζώον ο ίδιος, στην άνυδρη και αφιλόξενη έρημο, μακρυά από κάθε ανθρώπινη και κάθε πολιτισμένη γωνιά της γης. Ψάχνοντας να βρει το θεό του! Τον βρήκε;
Αυτό που βρήκε και κατάφερε σίγουρα, ήταν το κεφάλι του στο πιάτο δωρεά στην Σαλώμη, από τον πατριό και γκόμενό της. Ήταν κι αυτό μια προσφορά... "Μια κάποια λύση"!
